Rachel van Le Coffee Ride temt vulkaan tijdens bikepacktrip op Sicilië: “We zagen maar een paar meter ver tussen de lavastenen"
Wie Sicilië hoort, denkt wellicht aan de Etna, aan arancini of aan de Trinacria, maar doorgaans niet aan wielrennen. Nochtans biedt het maanlandschap rond de vulkaan een geweldig terrein voor avontuurlijke gravelaars. Toen we hoorden dat Rachel Cornet van Le Coffee Ride zich in november met vriendin Anne waagde aan een variatie op de ‘Sicily Divide’, waren we razend benieuwd naar haar bevindingen. “De beklimming van de Monte Soro in de dichte mist zorgde voor een unieke ervaring”, vertelt ze geënthousiasmeerd.
De Sicily Divide wint de laatste jaren snel aan bekendheid en voert de gravelaars van west naar oost op het eiland van de citrusgaarden. Onderweg doorkruis je kleine Italiaanse dorpjes en combineer je afgelegen trails met modderige tracks, in de schaduw van de actiefste Vulkaan van Europa, door de locals ook wel eens Mongibello genoemd. Er zijn verschillende routes voor de Sicily Divide, die telkens ongeveer 460 kilometer lang zijn en 9.000 hoogtemeters verzamelen.
“We wilden aan het eind van 2024 absoluut nog een dosis vitamine C tot ons nemen”, glimlacht Rachel wanneer we vragen naar de reden voor haar trip. “Ik snakte naar avontuur, dus kwamen we al snel bij gravel uit. Er was lang twijfel tussen gravelparadijs Andalusië, Portugal en Sicilië. De verhalen over dat laatste spoor waren zo overtuigend dat we een variatie op die optie verkozen. Al helpt het natuurlijk altijd als er Italiaanse pasta’s op het menu staan!”
De Sicily Divide wint de laatste jaren snel aan bekendheid en voert de gravelaars van west naar oost op het eiland van de citrusgaarden. Onderweg doorkruis je kleine Italiaanse dorpjes en combineer je afgelegen trails met modderige tracks, in de schaduw van de actiefste Vulkaan van Europa, door de locals ook wel eens Mongibello genoemd. Er zijn verschillende routes voor de Sicily Divide, die telkens ongeveer 460 kilometer lang zijn en 9.000 hoogtemeters verzamelen.
“We wilden aan het eind van 2024 absoluut nog een dosis vitamine C tot ons nemen”, glimlacht Rachel wanneer we vragen naar de reden voor haar trip. “Ik snakte naar avontuur, dus kwamen we al snel bij gravel uit. Er was lang twijfel tussen gravelparadijs Andalusië, Portugal en Sicilië. De verhalen over dat laatste spoor waren zo overtuigend dat we een variatie op die optie verkozen. Al helpt het natuurlijk altijd als er Italiaanse pasta’s op het menu staan!”
Echte tifosi aanbidden de ‘Maglia Ciclamino’, de iconische puntentrui in de Giro d’Italia. In dezelfde kleur configureerde Rachel haar Eddy Merckx Strasbourg, bij wijze van onbedoelde ode aan de nationale wielerronde in de laars. Uiteraard moest ze goed nadenken over de personalisatie van haar werkpaard. “Ik ben niet de allergrootste en was blij dat ik onder mijn frame nog een extra drinkbushouder kon monteren. Op die manier maakte het exemplaar op de onderbuis plaats voor mijn frametas.”
“Normaal gezien gebruik ik enkel een zadeltasje en een stuurtas, maar in november mag het wel iets meer zijn. Je hebt extra laagjes nodig op de fiets en ook wanneer de Siciliaanse zon achter de horizon verdwijnt. Met deze frametas kon ik extra spullen meenemen. De Strasbourg heeft tal van handige bevestigingspunten, al kon ik deze tassen met de riempjes al goed bevestigen. Toch komen deze schroefjes als geroepen wanneer je nog zwaardere tassen vol kampeerspullen wil meenemen. Omdat wij van het ene B&B of hotel naar het andere trokken, gingen we nog niet volledig all the way.”
“Normaal gezien gebruik ik enkel een zadeltasje en een stuurtas, maar in november mag het wel iets meer zijn. Je hebt extra laagjes nodig op de fiets en ook wanneer de Siciliaanse zon achter de horizon verdwijnt. Met deze frametas kon ik extra spullen meenemen. De Strasbourg heeft tal van handige bevestigingspunten, al kon ik deze tassen met de riempjes al goed bevestigen. Toch komen deze schroefjes als geroepen wanneer je nog zwaardere tassen vol kampeerspullen wil meenemen. Omdat wij van het ene B&B of hotel naar het andere trokken, gingen we nog niet volledig all the way.”
Wat zit er allemaal in de fietstassen van Rachel?
“We hadden elk twee wielerfoutfits bij en één sportieve off-bike outfit inclusief schoenen. Daarnaast beperkten we ons toiletgerief tot het minimum en namen we een aantal oplaadkabeltjes mee. Dan was er telkens nog plaats nodig voor het eten onderweg en een beetje gereedschap. Van thuis uit had ik ook wat energierepen en sportdrank bij, al moesten we deze tijdens de trip wel aanvullen. Op voorhand denk je altijd dat je een massa spullen moet meenemen, dat valt uiteindelijk altijd wel mee. Wat echt nodig is, kan je ook altijd nog bijkopen. Voor ‘light adventure’ zijn de fietstassen van Le Coffee Ride perfect.
Te voet op de Etna
Met haar Pirelli Cinturato-banden van 45 millimeter benutte Rachel bijna het volledig potentieel van de Strasbourg, die tot 48 millimeter kan gaan. “Iets meer dan een jaar geleden ben ik gestart met gravel, waardoor mijn krachtenarsenaal groter is dan mijn technische bagage. Dat compenseer ik dus met vrij ruime banden, wat je ook een extra comfortabel gevoel geeft. Zeker wanneer je lange dagen met fietstassen rondrijdt, is dat geen overbodige luxe. We reden tubeless en slaagden erin een hele week zonder lekke band door te komen.”
De wielermama plande de route met dank aan Komoot en verdeelde de variatie op de Sicily Divide in vijf etappes, telkens gelijkaardig qua afstand en hoogtemeters. “Het werkte wel anders dan bij ons, want wat bij ons op de kaart verharde wegen zijn, is op Sicilië al gravel. En wat men daar als gravel classificeert, zou bij ons mountainbike heten. Bovendien hebben overstromingen de laatste jaren voor flink wat ravage gezorgd. We moesten dus af en toe een omweg nemen. Bij een volgend avontuur gebruik ik Google Earth zodat ik de wegen gegrond kan bestuderen. In vergelijking met de Divide gingen wij niet van de ene kant van het eiland naar de andere kant, want we vlogen vanuit Catania. Daarom deden we een rondje vanuit Catania tot aan het Etna Park en het Nebrodi Park om dan terug naar Catania te gaan."
De wielermama plande de route met dank aan Komoot en verdeelde de variatie op de Sicily Divide in vijf etappes, telkens gelijkaardig qua afstand en hoogtemeters. “Het werkte wel anders dan bij ons, want wat bij ons op de kaart verharde wegen zijn, is op Sicilië al gravel. En wat men daar als gravel classificeert, zou bij ons mountainbike heten. Bovendien hebben overstromingen de laatste jaren voor flink wat ravage gezorgd. We moesten dus af en toe een omweg nemen. Bij een volgend avontuur gebruik ik Google Earth zodat ik de wegen gegrond kan bestuderen. In vergelijking met de Divide gingen wij niet van de ene kant van het eiland naar de andere kant, want we vlogen vanuit Catania. Daarom deden we een rondje vanuit Catania tot aan het Etna Park en het Nebrodi Park om dan terug naar Catania te gaan."
Uiteraard stond het Etna Park met rood aangestipt op de topografische kaart. “Via het westelijk gedeelte reden we hier over de tarmac naar binnen. Na een oud, onverhard pad belandden we op een stuk met zwarte zand en rotsen, waarover we niet meer konden rijden. Een shortcut langs de lavastenen was niet mogelijk, dus moesten we tegen onze goesting eventjes te voet. Helaas was het erg mistig op de Etna en konden we tijdens de beklimming niet wegdromen bij het zicht op de vallei.”
“Tussen de assen van de vallei is de Etna een beleving, al heb ik nog een andere suggestie voor mensen die in ons spoor willen volgen. Het hoogste punt van onze reis was de Monte Soro (1847 meter) waarop we in de nevel klommen tussen de koeien. Op een zonnige dag zou dit waanzinnig zijn, wij konden slechts een paar meter ver kijken. Desalniettemin was het een bijzondere ervaring. Tijdens de afdaling na een eindeloze klim gaat de temperatuur terug de hoogte in, verdwijnt de mist en een uur later zit je aan het strand te eten en plan je alvast hoe je een dag later voor een full recovery zal gaan.”
Een symbolische verwijzing naar de gravel lifestyle. Met de mist trekken ook de zorgen weg. Valt het je op dat de zon feller schijnt, als de rook om je hoofd is verdwenen?
“Tussen de assen van de vallei is de Etna een beleving, al heb ik nog een andere suggestie voor mensen die in ons spoor willen volgen. Het hoogste punt van onze reis was de Monte Soro (1847 meter) waarop we in de nevel klommen tussen de koeien. Op een zonnige dag zou dit waanzinnig zijn, wij konden slechts een paar meter ver kijken. Desalniettemin was het een bijzondere ervaring. Tijdens de afdaling na een eindeloze klim gaat de temperatuur terug de hoogte in, verdwijnt de mist en een uur later zit je aan het strand te eten en plan je alvast hoe je een dag later voor een full recovery zal gaan.”
Een symbolische verwijzing naar de gravel lifestyle. Met de mist trekken ook de zorgen weg. Valt het je op dat de zon feller schijnt, als de rook om je hoofd is verdwenen?
