"Wat een brute koers!" - Terugblik op WK Gravel 2024

Op 6 oktober 2024 transformeerde Leuven voor een dag tot Wereldgravelhoofdstad. De beste profrenners en amateurs uit alle windstreken verzamelden om het WK gravel te beslechten. Tussen de 292 eliterenners die aan de start kwamen, stonden ook vier renners van Team Flanders - Baloise. Alex Colman, Lars Craps, Dylan Vandenstorme en Gilles De Wilde reden het WK op een Eddy Merckx Pévèle.

Met Mathieu van der Poel kreeg het gravelcircus zijn gedroomde winnaar. In zijn kielzog werd het ook voor onze vier renners een memorabele dag. We vroegen hoe de wedstrijd hen was vergaan, en dat leverde onderstaande antwoorden op.

“Het was voor mij een zware maar mooie dag. Ik moest helemaal achteraan starten, en heb meteen na de start al een flinke cartouche verschoten om vooraan te geraken. Daarna ben ik in een mooie groep terecht gekomen. Daarin zat aanvankelijk ook ploegmaat Alex Colman.

Eenmaal we in Leuven aankwamen, werd het een afvallingskoers. Toen was het een kwestie van je niet op te blazen maar het juiste tempo te vinden. Het was een harde race, een langgerekte inspanning van vijf uur. Dat ik in de top 50 eindig op mijn eerste gravelrace, verbaast me in positieve zin. En het geeft me goede moed voor komend weekend, wanneer ik zal deelnemen aan het EK gravel.”

“Het was volle gas van start tot finish. Ik zat in de tweede groep toen ik op 80 kilometer van de streep lek reed. Ik trok tijdens een kopbeurt stevig door om de groep onder druk te zetten. Tijdens dat manoeuvre raakte ik een grote steen en reed ik lek. De sealant in mijn tubeless band dichtte het lek, maar daarna ben ik tot twee keer toe moeten stoppen om lucht bij te pompen.

Jammer, want als ik niet lek had gereden, kon ik mee strijden voor een plek in de top 20. Nadien zat ik telkens alleen of in kleine groepjes. Daardoor kon ik op geen enkel moment recupereren. Als ik naar mijn waardes kijk, merk ik dat ik mijn lichaam vijf uur lang heb gepusht gisteren. De Pévèle was daarbij een goede metgezel. Het is een hele responsieve fiets, die uitermate geschikt is voor snelle parcoursen zoals dit in Leuven. Het WK was een interessante eerste kennismaking met gravelen. Eenmaal ik helemaal hersteld ben, zal ik kunnen vertellen of die kennismaking naar meer smaakt of net niet. Daarvoor is het nu nog te vroeg.”

“Het was een brute dag. Ik moest achteraan in de box starten, maar knokte me meteen na de start terug tot in de kop van de koers. Om tot daar te geraken, nam ik enkele risico’s. Toen hebben de fiets en ikzelf toch flink wat klappen opgevangen. En in dat strijdgewoel waren er wat issues met de snelspanner van mijn achterwiel, waardoor mijn wiel bij momenten tegen het kader sleepte. Ik heb het kunnen herstellen, maar een goed klassement was gaan vliegen. Toch wilde ik per sé nog uitrijden, ook door de topsfeer een aanmoedigingen langs het parcours.

Volgende week is er met het EK gravel in het Italiaanse Asiago een nieuwe kans op een mooi resultaat. Dat is een korter parcours maar wel met meer hoogtemeters. Hopelijk blijf ik dan gespaard van pech en kan ik voor een goed resultaat rijden."

“Het was mijn eerste gravelrit. Ik vond het erg plezant, al was het zeker bij de start enorm hectisch. Ik moest helemaal achteraan starten, maar ben geleidelijk aan toch nog kunnen opschuiven om uiteindelijk te finishen op plaats 90.

Het was koersen op intuïtie, want in tegenstelling tot bij een wegkoers krijg je nauwelijks informatie over de positie waarin je je bevindt. Het was een hele snelle wedstrijd, die zelfs aanleunde tegen wegkoersen. Ik zat constant te koersen tegen de limiet. Het parcours was goed uitgetekend, al had je op enkele punten versmallingen die zorgden voor een trechtering. Op die punten moest ik dan zelfs even stilstaan, om daarna weer vol aan de bak te gaan. Al bij al kijk ik terug op een fijne zondag, die smaakt naar meer.”